O dit d'una altra manera

Cert, clar i breu.

Viver

Viver o melhor possível é o máximo que podemos fazer. Ao quente e ao frío.

Emigrar xa non é coma antes

Emigrar xa non é coma antes
porque agora non botas só de menos Galicia.
Botas de menos Barcelona.
Botas de menos Madrid.
Botas de menos os 16 anos.
Como cando tiñas 15
botabas de menos os 14.
Medraron os xornais
de sitios onde non estás
que les unha e outra vez
mentres tentas que che interese
o que pasa ao teu redor.

Emigrar agora xa non é coma antes
porque agora tes Skype.
Antes emigrar non era como antantes
porque antantes tiñas que ir en vapor
e antes xa podías ir a gasoil.

As nómadas cazadoras-recolectoras
dicían que migrar xa non era coma antantantes,
cando non había lume.
Antantantes si que era migración.

A partir da oroxenia alpina todo foi máis fácil.

Notes from Battersea: Cycling Thames

Xa sabedes que son un namorado (pesado) das bicis. Aproveitando o Cycle Hire, tamén coñecido como Boris Bikes ou "o Bicing de Londres", hoxe fixen unha roita turística-ciclística seguindo o río, un cacho pola beira Norte e outro polo South bank.

Para circular ben pegado ao río terás que compartir espazo moitas veces coas viandantes, cousa que obriga a pilotar a bici con xeito e nalgúns casos ir a pé, coa bici de ramal (encántame a expresión de ramal: de ramal hay que decirlo más).

Esta roita de hoxe confirma unha vez máis que Londres é unha cidade espectacular, mírela por onde a mires. Déixovos co mapa da ruta que ciclei e co álbume de fotos dun día anubado que deu moito de si.

Mapa (Endomondo):

Fotos (Google+):

Notes from Battersea: Benfica Restaurant

Photo: Benfica Restaurante website

 

During my stay at London I'm of course trying to take a sip of all the neighbourhoods around the city. It's not easy though, as I'm here for work, not in a Discovery Channel documentary. Nevertheless, sometimes you get in contact with a place without a previous intention to do it.

Yesterday the best football team ever, Barça, played against Benfica de Lisboa at the Champions League. So my portuguese colleague and I decided to go to the socalled Benfica Restaurant to watch the match and have dinner.

Benfica Restaurant is a black and red painted restaurant at the Brent Borough, next to Kensal Green Station (Bakerloo Line) , where a lot of portuguese live. The meal (grilled pork in our case) was pretty good and not very expensive. The waiter there (the only one in the restaurant) was very nice and the environment was fully portuguese, even north-portuguese-galician like ;) . And it happened to be a good way to practise my galician-portuguese with some of the Benfica supporters.

Finally, they drew 0-0 and Benfica won't continue its way through the Champions League, but at least we might visit again the Restaurant to follow its evolution at the Europa League.

So, if you want a portuguese experience at London, Benfica Restaurant can be your option.

Notes from Battersea: Palestina, tan lonxe, tan perto

Photo: 5 Broken Cameras

Onte vin en Hackney cun bo amigo unha película que non é unha película: é unha pedrada de realidade directa ao estómago. "5 Broken Cameras" é un conxunto de gravacións reais da vida dun palestino que tenta resistir á invasión israelita da súa terra. Oliveiras queimadas, o ladrillo colonizador, os feitos consumados, a extrema, encarnizada e indiscriminada violencia do exército israelita... Todo en primeira persoa. E a infancia dos fillos do protagonista-filmador, focalizada no nacemento de Gibreel e os seus primeiros anos de vida. Están tamén aí as persoas que veñen doutras partes do mundo a solidarizarse coa resistencia.

Sabía que esa era a realidade palestina. Mais non é o mesmo sabelo que velo dende centímetros de distancia grazas á non-violenta "loita gravadora" de Emad Burnat. Onte sentín realmente que a maioría das habitantes do mundo estamos cometendo o mesmo erro que sería non facer nada ante o holocausto nazi. Ver imaxes reais dos soldados israelitas entrando pola noite nas casas dos palestinos a roubar nenos dos brazos das súas nais deixarame marcado para o resto da miña vida. Algo haberá que facer para rematar con este etnocidio e xenocidio. Que pasa coa nosa empatía?

#wertgonya, Duran i Lleida

No sé com porta Duran i Lleida el seu pla de refer ponts amb el PP.

Però m'ha semblat veure el (pressumpte) etnocida Wert fent-li un enorme "calb" al Duran des de l'altra vora del riu:

En primària, el català passa a ser la quarta llengua després del castellà i dues estrangeres (El Periódico)

Notes from Battersea: a Igrexa de Inglaterra / the Church of England

Foto: Angela Berners-Wilson, a primeira cura inglesa (The Guardian)

Collín como costume escoitar a BBC Radio sempre que teño ocasión para ir practicando a escoita do inglés, que falta me fai. É curioso: neste país teñen bastantes programas de radio nos que o presentador formula un tema de actualidade e a xente chama por teléfono e dá a súa opinión. Moitas horas ao longo do día. Sería unha especie de "Hablar por hablar", pero sobre discusión política, cidadá ou deportiva en vez de sobre temas persoais. Mesmo existe unha emisora, London Biggest Conversation, que se dedica só a iso: a conversar.

Por ese motivo, voume pondo ao día de cales son os temas que os medios seleccionan neste país, o cal fai unha vez máis impresionarse coa capacidade que teñen os medios para construír unha "realidade", a base de selección e enfoque. Sabemos así, por exemplo, que Catalunya e España viven en dúas dimensións mediáticas diferentes. Mais esa é outra historia.

O título desta anotación explícase polo tema que se discutía hoxe na BBC London: a Igrexa de Inglaterra (Church of England), acaba de decidir en votación non permitir que as mulleres sexan bispas (bishops), polo menos durante os próximos 5 anos. Si, que inxusto. Pero non vos sorprende ler que no Reino Unido se está a discutir esa cuestión? Imaxinei por un momento a Rouco Varela falando do tema e tiven que borralo rápido da miña mente porque me parecía demasiado psicotrópico. Na Igrexa de Inglaterra, seica, as mulleres xa poden ser curas. E o debate está na sociedade. Dúas mulleres chamaron á radio. Unha deles explicaba: "É como se dis: non podes entrar neste bar porque es unha muller. A sociedade permitiríao?". Outra contaba que chorou ao saber o resultado da votación, e que estaba convencida de que non se estaba a entender a palabra de Deus, que a Biblia había que interpetala no seu contexto histórico.

Este debate pode ser indicativo do grao de evolución da sociedade? Quen sabe. Pola tarde falaban da destitución de Di Matteo como adestrador do Chelsea e da posibilidade de que Rafa Benítez ou Pep Guardiola ocupasen o seu lugar. E o río Thames baixaba revolto á altura do Albert Bridge.

I've got used to listen to the BBC Radio every time I can so as I can improve my skills in listening english, something actually very necessary for me. It's funny: in England they have lots of radio programs where the presenter sets out a subject of debate and then people call him or her giving their opinion. Lots of hours during the day. It's in some way like the spanish "Hablar por hablar", but focused in politics or sports instead of personal relationships.  They even have a radio network, London Biggest Conversation, doing this all the day.

Thus, I am getting up to date with the subjects selected by the media in this country. It's impressive how the media build a "reality", just selecting and approaching to subjects in a specific way. We know, for instance, that Catalonia and Spain live in different mediatic dimensions. But that's is another story.

The title of this post is connect to the subject that was debated at BBC London this morining: the Church of England has decided through ballot not allowing women to be bishops, at least the next 5 years. Yes, this is unfair. But aren't you impressed knowing that they are discussing about this subject in the UK? I mean, imagine for a moment Rouco Varela the "chief" of the spanish church talking about this. Too unbelievable. Women can, at least, be priests in the UK. And they are debating about this here. Two women called to the radio. One said: "What would you think if someone says: you can't enter to this bar because you're a woman? Would the society approve that?". The other one told the presenter that she cried when she knew the results of the voting, and that they were not understanding the God's words. They Bible had to be interpeted in its historical context, she added.

Can this debate be an indicator of the degree of evolution of a society? Who knows. This evening they have been talking about the resign of Di Matteo as the Chelsea Manager and the possibility of either Rafa Benítez or Pep Guardiola replacing him. And the Thames flew roughly at the Albert Bridge.

[Sorry for my english, I'm trying to improve!]

Nano-Review: "Notes from a Big Country"

Notes from a Big Country by Bill Bryson
My rating: 2 of 5 stars

Quizais demasiado condicionada a lectura por ser unha recolleita de artigos de 3-4 páxinas, o estilo faise divertido ao principio e farta cando levas a metade lida. Acabas vendo ao Bill como o típico vello que se queixa de todo e todo lle parece mal, neste caso sobre Estados Unidos. Ten algúns capítulos moi divertidos, pero a comparación co "A Short History of Nearly Everything" (definitely 5 stars) fai que "Notes From A Big Country" se quede nas dúas estrelas.

Maybe my experience is conditioned by the fact that this book is a collection of 3-4 pages articles, but the thing is the writing style is funny at the begining but upsetting when you are in the middle of the book. Bill seems here the typical grumpy old man complaining about everything, about the United States in this case. The book has some really enjoyable chapters, but when you compare it to "A Short History of Nearly Everthing" (definetely 5 stars) you notice that "Notes From A Big Country" doesn't deserve more than two stars.

View all my reviews

A trip to Barcelona

A trip to Barcelona from Sharif on Vimeo.

Notes from Battersea: Scarborough Fieldtrip

Notes from Battersea: Arrival

To depart for a stay abroad during your PhD is the perfect example of what "leaving your comfort zone" is. New language, new city, new workplace, new people, new geology subjects. And yep, that is the point. A stay abroad is something almost hygienic (as long as you can afford it).

P. S. Not reading galician, catalan or spanish news for a while is having good news.

P. S. 2. How important is the atmosphere to work properly?

A Holywater cover

(Do It Yourself and Lo-Fi Recording)

Destination | Destino | Destinació: London

Hyde Park | Foto: graziano88

Dezaoito anos en Lugo, dez anos en Barcelona, un mes en Zaragoza, sete meses en Madrid... e agora veñen tres meses en Londres. Penso ás veces se coa idade imos fechando pouco a pouco as orellas, os ollos e a pel ás novas realidades que descubrimos. Intento cada día que non sexa así. A estancia en Londres será breve, pero será a primeira vez que viva alén dos Pirineus. Unha semana antes de marchar para alí comezo a visualizar a pequena aventura. Quero contar algún cachiño da miña experiencia alí, por se a alguén lle interesa e porque as sensacións son máis bonitas cando ademais de vividas son contadas. A Ouriceira é mutante!

Eighteen years at Lugo, ten years at Barcelona, a month at Zaragoza, seven months at Madrid... and now three months at London are coming. I sometimes think whether when we grow we gradually close our ears, ours eyes and our skin to new realities that we are descovering. I try not to do it everyday. My stay at London is going to be short, but i's going to be my first time living beyond the Pyrinees. When it only remains a week to depart I start to visualize my little adventure. I want to tell you some pieces of my experience there, just in case somebody is interested in. Also because feelings are greater when they are told apart from being lived. The Ouriceira is mutant!

Divuit anys a Lugo, deu anys a Barcelona, un mes a Zaragoza, set mesos a Madrid... i ara venen tres mesos a Londres. Penso de vegades si amb la edat anem tancant poc a poc les orelles, els ulls i la pell á les noves realitats que descobrim. Intento cada dia que no sigui així. L'estada a Londres serà breu, però serà el primer cop que visqui més enllà dels Pirineus. Una setmana abans d'anar-hi començo a visualitzar la petita aventura. Vull explicar algun trosset de la meva experiència allà, per si a algú li interessa i perquè les sensacions són més boniques quan a més de viscudes són explicades. La Ouriceira és mutant!

Jornada de reflexió | Election silence

(better with headphones | millor amb auriculars)

14+1 reasons to support the Alternativa Galega de Esquerda

Photo: @alternativagz

 (Sorry for my poor english)

1. Because I believe that people from AGE will do what they announce: to be a tool of the citizenship, social movements, platfforms, trade unions and associations that are formulating alternatives to the austericide. Things will change soon if such alternatives are listened at the Parliament.

2. Because we need a galician equivalent (not a copy) of Mònica Oltra: the 1% that are swindleing galician people out must have nightmares with a member of the parliament telling them the truth.

3. Because the complex and rich galician identity is really present in the AGE.

4. Because in order to go beyond the collapse of both the economy and the planet we must start now all together to build a fair society.

5. Because Manuel Rivas gives support to the Alternativa. It can't be a coincidence.

6. Because the economic proposals from AGE are essentially the same than the proposals by the great critical economist Vicenç Navarro.

7. Because it's necessary to open the windows and let the air breath inside the Parliament, increasing its plurality.

8. Because the 2.0 version of Beiras has improved its original version, when some kids listened to him at the meetings.

9. Because people from Anova and Esquerda Unida have proved to have open eyes and open mouths to the social and political activation that is now taking place, with the shape of  new mutant and liquid social movements. The Alternativa Galega shall be hard and flexible at the same time.

10. Because the updating in shape and essence, the cooperative will, is present, in part thanks to the Espazo Ecosocialista.

11. Because Manuel Dios, the president of the Seminario Galego para a Paz is inside the Alternativa.

12. Because people from BNG will activate their best will and their best work when they see that we can better govern the country all together, arms together inside the extense and varied 99% society.

13. Because I want La Voz de Galicia to fail in its effort to give chance to AGE in order to maintain the PP majority. They must receive a more demanding and critical society, a society against the privilege of the big news corporations.

14. The uncucumbering reason: Why? Because. Because I like it, because I want it, yes, because I feel it inside.

+1. Manifest of the cultural workers supporting the Alternativa Galega de Esquerda.

14+1 motius pels quals dóno suport a Alternativa Galega de Esquerda

Foto: @alternativagz

 1. Perquè confio que AGE complirà el que pregona: ser una eina de la ciutadania, moviments socials, plataformes, sindicats i associacions que plantegen alternatives a l'actual austericidi. Si aquestes alternatives s'escoltan ben fort al Parlament, les coses canviaran més aviat que tard.

2. Perquè necessitem un equivalent gallec (no còpia) de Mònica Oltra: que els qui estafen a les gallegues tinguin malsons amb una parlamentària qui els hi canta les veritats.

3. Perquè la complexa i rica identitat gallega està molt present a l'AGE.

4. Perquè per superar el col·lapse de l'economia i del planeta cal començar ja la construcció d'una societat més justa entre totes.

5. Perquè l'escriptor Manuel Rivas dóna suport a l'Alternativa. No pot ser casual.

6. Perquè les propostes econòmiques d'AGE coincideixen en una part enorme amb les del gran economista crític Vicenç Navarro.

7. Perquè cal obrir les finestres i que corri l'aire fresc pel Parlament, que augmenti la pluralitat.

8. Perquè la versió 2.0 de Beiras ha superat la versió inicial que alguns anàvem a veure als mítins quan èrem adolescents.

9. Perquè les persones d'Anova i Esquerda Unida estan demostrant tenir els ulls i les orelles obertes a l'activació social i política que s'està produïnt en forma d'indignació i nous moviments socials mutants i líquids. L'Alternativa Galega haurà de ser forta i flexible a la vegada.

10. Perquè la renovació de formes i fons, la voluntat cooperativa front a la competitiva, és present, gràcies en part a l'Espazo Ecosocialista.

11. Perquè el president del Seminario Galego para a Paz, Manuel Dios, forma part de l'Alternativa.

12. Perquè el BNG activarà la seva millor voluntat cooperativa i la seva millor feina quan vegi que entre totes podem gobernar millor el país, ben agafats els nostres braços a l'extensa i variada societat del 99%.

13. Perquè vull que la jugada de La Voz de Galicia de donar protagonisma a Alternativa se li giri en contra, i creixi una societat més exigent i crítica, amb una majoria social que estigui en contra dels privilegis dels grans grups mediàtics.

14. La raó incogombrable: com deia Celso Emilio Ferreiro, perquè si, perquè m'agrada, perquè vull i em dóna la gana, perquè em surt de dins.

+1. Manifest del món de la cultura en suport de l'Alternativa Galega de Esquerda.

14+1 motivos polos que apoio a Alternativa Galega de Esquerda

Foto: @alternativagz

1. Porque confío en que AGE cumpra o que pregoa:  ser unha ferramenta da cidadanía, movementos sociais, plataformas, sindicatos e asociacións que formulan alternativas ao actual austericidio. Se esas alternativas se escoitan ben alto no Parlamento, as cousas cambiarán máis cedo que tarde.

2. Porque necesitamos un equivalente galego (non copia) de Mònica Oltra: que os que estafan ás galegas teñan pesadelos nos que unha parlamentaria lles canta as verdades.

3. Porque a complexa e rica identidade galega está moi presente na AGE.

4. Porque nunca choveu que non escampase: para superar o colapso da economía e do planeta fai falta comezar xa a construción dunha sociedade máis xusta entre todas.

5. Porque Manuel Rivas apoia a Alternativa. Non pode ser casual.

6. Porque as propostas económicas de AGE coinciden nunha enorme parte coas do grande economista crítico Vicenç Navarro.

7. Porque é preciso abrir as xanelas e que corra o aire fresco polo Parlamento, que aumente a pluralidade.

8. Porque a versión 2.0 de Beiras superou á versión inicial que algúns iamos ver aos mítins cando eramos adolescentes.
.

9. Porque as persoas de Anova e Esquerda Unida están demostrando ter os ollos e as orellas abertas á activación social e política que se está producindo en forma de indignación e novos movementos sociais mutantes e líquidos. A Alternativa Galega terá que ser forte e flexíbel á vez.

10. Porque a renovación de formas e fondos, a vontade cooperativa fronte á competitiva, está presente, grazas en parte ao Espazo Ecosocialista.

11. Porque o presidente do Seminario Galego para a Paz, Manuel Dios, forma parte da Alternativa.

12. Porque as persoas do BNG activarán a súa mellor vontade cooperativa e o seu mellor traballo ao ver que entre todas podemos gobernar mellor o país, ben engarzados os nosos brazos na extensa e variada sociedade do 99%.

13. Porque quero que a xogada de La Voz de Galicia de darlle cancha a Alternativa se lle volva en contra, e medre unha sociedade máis esixente e crítica, cunha maioría social que estea en contra dos privilexios dos grandes grupos mediáticos.

14. A razón incogombrábel: porque si, porque me gusta, porque me peta e quero e dame a gana; porque me sae de dentro.

+1. Manifesto do mundo da cultura en apoio á Alternativa Galega de Esquerda

"A min gústame pensar o 15-M como un ourizo" (Juan Gutiérrez)

Foto: Joan M. D.

 "A min gústame pensar o 15-M como un ourizo. Carne tenra e púas infinitas, a dimensión acolledora e incluínte e os nons. A púa mide a realidade desde o trato que recibe a miña dignidade humana. Isto asfixia ou estrangula a miña dignidade? Entón saco unha púa para picalo e respirar libremente, con independencia de se ten o seu obxectivo a cinco centímetros ou ten que cruzar tres galaxias (a dación en pago ou a autoxestión). O mesmo nome "indignados" arrinca da palabra dignidade. O 15-M define a realidade desde a dignidade, non en que medida a levo dentro, senón como a atopo encaixonada, maltratada e ferida polos poderes que manexan o mundo. E convida a calquera a sumarse como un máis partindo das feridas que cada cal sofre na súa dignidade. Isto viuse claro nas marchas a Madrid en xuño de 2011 que ían recollendo os diferentes agravios en asembleas polas vilas e o campo."

Unha interesante entrevista de Amador Fernández-Savater ao investigador e asesor pola paz Juan Gutiérrez, sobre "o inimigo", a violencia, o 15-M, o 25-S... Certo é que Gutiérrez refírese aos animais ourizos e non aos vexetais ourizos, mais non me digades que non engaiola a comparación.

Entrevista a Juan Gutiérrez: "O 15-M non converte en inimigo aquilo que rexeita"

Por min e todos os ciclistas

Son eu coa bicicleta
que fago rodar o planeta
son eu coma unha frecha
se ves pasar unha estela
a calma de novembro
a man unha balsa de aceite
só vexo tías boas
e pousos de petróleo

Vou esquivando pedriñas
baches e sumidoiros
coma unha formiguiña
empuxo a xeosfera
unha hora en Angola
media hora en Filipinas
ódianme os taxistas
as vellas peatonas

Por min e todos os ciclistas
que cunha bicicleta
fan circular as cousas
esta melodía
estas catro notas

Antònia Font - Per jo i tots es ciclistes (Vostè és aquí)

We love you

I know geopolitics is a very complex subject. Economy too. But in the end we're people, aren't we? What about 99% people demanding peace and justice all around the world? Does it sound "poking rainbows"? Well, I prefer rainbows rather than bullets. And you?

Què és una ouriceira?

A ouriceira do souto paterno

Una ouriceira és una construcció tradicional per guardar els ourizos(1) de les castanyes al mateix souto(2) al qual es recullen. Consisteix en una paret baixa de pedra (d’un metre i mig a dos metres de diàmetre i de dos d’alçada, aproximadament) amb una entrada en un dels punts, a la qual se li posa de vegades una petita porta. A l’interior es deixen els ourizos encara sense obrir que es treuen del mateix castanyer amb una avaloira(3) o taloira per a posteriorment cobrir-los de fulles seques de castanyer, de manera que es poden conservar durant mesos. Posteriorment es treuen per l’obertura amb un angazo(4) o amb un pal amb forma de pinça anomenat petela. A algunes zones de Lugo també s’anomenen uriceiras, uricieiras o corripas.

(1) ourizo s.m. 1. Closca exterior amb espines que conté les castanyes del castanyer. (Traducció del Diccionari RAG)
(2) souto s.m. Terreny poblat per castanyers. (Traducció del Diccionari RAG)
(3) avaloira s.f. Pal fet amb una branca llarga, moltes vegades també de castanyer, per sacsejar el castanyer i que caiguin les castanyes (Collita pròpia)

(4) angazo s.m. Instrument agrícola format per un mànec llarg acabat en un dels extrems per un pal travessat que té dents de fusta o de ferro formant una espècie de pinta. (Traducció del Diccionari RAG)

Una ouriceira es una construcción tradicional para guardar los ourizos(1) de las castañas en el mismo souto(2) en el que se recogen. Consiste en una pared baja de piedra (de un metro y medio a dos metros de diámetro y de dos de altura, aproximadamente) con una entrada en uno de los puntos, a la que se le pone a veces una pequeña puerta. En su interior se dejan los ourizos aún sin abrir que se sacan del mismo castaño con una avaloira(3) o taloira para posteriormente cubrirlos de hojas secas de castaño, de manera que se pueden conservar durante meses. Posteriormente se sacan por la abertura con un angazo(4) o con un palo en forma de pinza llamado petela. En algunas zonas de Lugo también se llaman uriceiras, uricieiras o corripas.

(1) ourizo s.m. 1. Envoltura exterior con espinas que contiene las castañas del castaño. (Traducción del Diccionario RAG)
(2) souto s.m. Terreno poblado por castaños. (Traducción del Diccionario RAG)
(3) avaloira s.f. Palo hecho con una rama larga, muchas veces de castaño, para sacudir el castaño y que caigan las castañas (Cosecha propia)

(4) angazo s.m. Instrumento agrícola formado por un mango largo acabado en uno de los extremos por un palo atravesado que tiene dientes de madera o de hierro formando una especie de peine. (Traducción del Diccionario RAG)

Unha ouriceira é unha construcción tradicional para gardar os ourizos das castañas no mesmo soutocastiñeiro cunha avaloira ou taloira para posteriormente cubrilos de follas secas de castiñeiro, de xeito que se poden conservar por varios meses. Posteriormente sácanse pola apertura cun angazo ou cun pau en forma de pinza chamado petela. En zonas de Lugo tamén se lles chama onde se recollen. Consiste nun valadiño circular de pedra (dun e medio a dous metros de diámetro e dun de altura, aproximadamente) cunha entrada nun dos puntos, na que ás veces se lle pon unha portiña. No interior déitanse os ourizos aínda sen abrir que se chimpan do propio uriceiras, uricieiras, ou corripas.

Da Wikipedia: http://gl.wikipedia.org/wiki/Ouriceira

O realismo mata

Foto: Mònica Oltra

Non será o feito de cualificar a outras persoas como demasiado optimistas o que fai que un mundo mellor nunca se materialice?

A inmensa maioría da poboación adulta está desexando que madures dunha vez, que perdas a ilusión por unha sociedade máis xusta. Queren que sexas coma eles e elas, moi realistas, buscando argumentos polos cales a orde establecida é imposíbel de cambiar. É imposíbel que a non corrupción sexa norma entre os gobernantes. É imposíbel que España sexa un estado máis democrático. É imposíbel que o Lazarillo de Tormes aquí e Fraga alá deixen de pesar como lousas de chumbo sobre as nosas cabezas.

E entón revírome e volvo á mesma pregunta daqueloutro día entre tapas: se todo é imposíbel para que demo vives? Vives co único obxectivo de manterte vivo? Vale. Moi animal. Pero moi pouco humano.

Morte ao realismo.

Fronte Optimista Democrática vencerá e os corvos só serán preciosos paxaros negros, nunca máis aves de mal agoiro a recortar orzamentos porque esh la única sholución poshible.

Avante toda!

Actualización 02.10.2012

Un amigo dime que atopou a banda sonora desta anotación. Aquí vola deixo, logo:

As rabuñaduras do 25-S | Les esgarrapades del 26-S

Imaxe: @justacreep

É curioso ver como os medios internacionais tratan o rodeo ao Congreso de onte en Madrid. Simplemente falan de grande manifestación anti-austeridade. Dese xeito, paréceme, equipárana a todas as protestas contra os recortes de Grecia, Portugal e Italia, en cada país coas súas características. E, visto desde esa perspectiva, as manifestacións non deixan de ser "danos colaterais" da estafa á que nos teñen sometidas. É parte do xogo, como un maltrador que entende que o seu maltratado lle solte algunha rabuñadura.

Porén, penso que algo está cambiando. Os cambios profundos son lentos. Pero entre a “poboación pasiva” cada vez teñen máis lexitimidade as alternativas á política de desprotección e expolio ás desfavorecidas que se nos quixo vender como única posíbel. Sabiamos que o 25-S o PPSOE non ía “disolverse e entregar as actas”, e que hoxe 26-S Juancar de Borbón non vai entregar a escopeta nacional de Froilán e marchar a Grecia para non voltar. Pero Rajoy e Rubalcaba e tantos outros comezan a estar nerviosos. Eu prefiro que vivamos nunha sociedade sen medo, pero polo momento non está mal que deixe de estar o medo exclusivamente na sociedade traballadora. Polo menos que lles escozan un pouco as rabuñaduras, que sintan un mínimo temor a que se lles infecten. Creo que iso é novo.

És curiòs veure com els mitjans internacionals tracten el cercle al Congreso d'ahir a Madrid. Simplement parlen de gran manifestació anti-austeritat. D'aquesta manera, em sembla, l'equiparen a totes les protestes contra les retallades de Grècia, Portugal i Itàlia, a cada país amb les seves característiques. I, vist des d'aquesta perspectiva, les manifestacions només són "danys col·laterals" de l'estafa a la qual ens tenen sotmeses. És part del joc, com un maltractador que entèn que el seu maltractat l'esgarrapi una miqueta.

Tanmateix, penso que alguna cosa està canviant. Els canvis profunds són lents. Però entre la "població passiva" cada cop tenen més legitimitat les alternatives a la política de desprotecció i espoli a les desafavorides que se'ns ha volgut vendre com a única possible. Savíem que el 25-S el PPSOE no "es dissoldria i entregaria les actes" i que avui 26-S el Juancar de Borbó no entregarà l'escopeta nacional de Froilà i marxarà a Grècia per no tornar. Però Rajoy i Rubalcaba i tants altres comencen a estar nerviosos. Jo prefereixo que visquem en una societat sense por, però de moment no és mala cosa que la por deixi d'estar exclusivament a la societat treballadora. Almenys que els hi coguin una mica les esgarrapades, que sentin una mica de temor de que les feridetes s'infectin. Crec que això és nou.

Una parte de la Iglesia Católica se une al #25S ;)

The King of Spain and @masaenfurecida | El Rey y @masaenfurecida

Foto: The 4th Media

In the style of the spanish twitter star @masaenfurecida: Juan Carlos de Borbón says that we must row together towards the existence of a distinction between the King and the subjects. He want us to row together in the direction of being swindled, all together in the direction of losing our right to have an universal education and a health education system. He want us to row together towards the worst combination of economic neoliberalism and ethic retrogradation.

We say no. We are citizens and we want to be free. We want to form free countries, free nations and free states. Self-determination and republics. Freedom, equality and fraternity.

Como diría @masaenfurecida: Juan Carlos de Borbón propone que rememos todos juntos en la dirección de que siga existiendo la diferencia entre Rey y súbditos. Que rememos todos juntos en la dirección de dejarnos estafar, todos juntos en la dirección de perder el derecho a la educación y a la sanidad universales. A remar todos juntos en la dirección de la peor combinación de neoliberalismo económico y retrogradación ética.

Pues no, somos ciudadanas que queremos ser libres. Que queremos configurar pueblos, naciones y estados libres. Autodeterminación y repúblicas. Libertad, igualdad y fraternidad.

La Razón: El Rey alerta contra quienes alientan «disensiones» y persiguen «quimeras»

Nano-crítica: "A Short History of Nearly Everything"

A Short History of Nearly Everything by Bill Bryson

My rating: 5 of 5 stars

Todo ser humano debería ler este libro. O planeta, a evolución, a ciencia, o tempo, o espazo... O libro nalgún momento perde ritmo, cando se para demasiado nas pelexas entre uns científicos e outros, pero ten algúns toques de humor freaky brillantes que o compensan. Un 10.

Every human being must read this book. The planet, the evolution, science, time, space... Sometimes the book loses its flow, specially when the author gives all the details of the arguments between scientists, but this is compensated by the freak sense of humor of the writer. Excellent.

View all my reviews

Thought #2 | Pensamento 2

Foto: Ventura2

Friday the forteenth of september two thousand and twelve, barely four point five billion years after the formation of the Earth, in the time where that asteroid had not already crashed into the Earth's surface. That collision, you know, created another sphere, called The Moon, necessary for the shadowsynthesis of those weird plants called moonflowers.

The gliding of a train is almost an orbit, crossing masses of Higgs bosons, splashing yellow lights out of the visible spectrum.

There are no potholes between the dos-varas-castellanas-wide* sleepers. Castillian standards are disappearing to the east of Monegros.

Leaving a city so that you can learn to enjoy it. Savouring a tea, even if it is not from Chelsea. A friend missing you, and telling you so. And to see sincerity in his eyes.

An unknown person close to me -inside the train- is doubting and has lost the balance of the lame funambulist just for a second. This second may last for years or days. I also have been there. I know how to rebuild all the Lego structure when somebody and/or the climate pulls down your castle.

Playing the guitar in a train must be the most melancholic activity a human being can do. The human gene. The Internationale.

Venres catorce de setembro de dous mil doce, só catro mil cincocentos millóns de anos despois da formación da Terra, cando aínda aquel asteroide non se escarallara contra a superficie do planeta, dando lugar a unha outra esfera que hoxe chamamos Lúa, motor sen o cal non poderían funcionar de ningún xeito esas plantas enigmáticas chamadas xiralúas.

Ten algo o deslizamento do tren de órbita a cruzar masas de bosóns de Higgs, salpicando luces amarelas fóra do espectro visíbel.

Non hai baches entre as travesas de dúas varas castelás de amplo. Que pouco tempo lle queda aos estándares casteláns ao leste dos Monegros.

Marchar dunha cidade para aprender a gozala. Saborear o té, aínda que non sexa o que toman en Chelsea. Que un amigo te bote de menos, e que cho diga. E que vexas a sinceridade nos seus ollos.

Hai persoas perto, no mesmo tren, que dubidan e perderon o equilibrio da funambulista coxa por un segundo. Ese segundo que pode durar anos ou días. Eu tamén estiven alí. Sei refacer toda a construción de Lego cando alguén e/ou o clima che esborrallou todo o teu castelo.

Tocar a guitarra no tren ten que ser a actividade máis melancólica que pode realizar un ser humano. O xénero humano. A Internacional.

*equivalent to six-feet-wide, if google doesn't lie

Independència

independència

1 f. [LC] [PO] Condició d’independent. Aquesta noia sempre ha volgut conservar la independència.

2 1 f. [LC] [PO] Exempció de dependència.

2 2 f. [PO] Situació d’una col·lectivitat, d’un poble, d’un país, etc., no sotmesos a l’autoritat d’altres. La independència d’una nació. La Guerra de la Independència.

(Diccionari Institut d'Estudis Catalans)

Triodos Bank en 1 minuto | in 1 minute

 

Un pequeno paso para ti, un grande salto para a humanidade? Moit@s xa demos o paso.

Un petita pas per a tu, un gran salt per a la humanitat? Molts i moltes ja hem fet el pas.

Un pequeño paso para ti, un gran salto para la humanidad? Much@s ya hemos dado el paso.

That's one small step for you, a giant leap for mankind? Many of us have already taken the step.



Related: Soño dunha noite bancaria (Ouriceira, 14.03.2012)

Nada | Res | Nothing

Nothing they told us was true. The future is ours.

Res del que ens van dir era cert. El futur és nostre.

Operació Bikini de Xarxes Socials | Operation Social Networking Reduction

Foto: DaniloRamos

A les vacances d'estiu molts dels nostres hàbits es trenquen i és un moment ideal per mirar-los des de fora, com si no fossin nostres.

Aquest estiu he observat que Facebook i Twitter estaven en certa manera desbordant el meu cervell. L'allau d'informació i interacció que m'havia creat sense adonar-me'n no em deixava reflexionar o deixar-me portar per un sentiment durant dos minuts: el següent tros d'informació, imatge, vídeo, menció, missatge, ja estava esperant a la meva bústia d'entrada mental. 

El dia 9 d'agost van coincidir dos petits detalls que es van convertir en un desencadenant. A una entrevista a la contraportada del diari Ara l'entrevistador es queixava que cada cop tenim menys temps a les nostres vides. L'entrevistada li va contestar: "això és que passes massa temps a les xarxes socials". Com una llavor de la pel·lícula Inception, una petita frase va generar una petita gran reacció. La mateixa tarda, un amic m'explica que just aquell dia el seu compte de Facebook quedava tancat, després dels quinze dies que Mark Zuckerberg molt amablement et deixa de marge per si has canviat d'idea i vols tornar a la festa.

L'endemà, gràcies a la connexió wifi del bar de la cantonada, amb una cervesa a la mà, vaig tancar els comptes de Facebook i Twitter.

Han passat ja quinze dies des de llavors i de moment la sensació es positiva. Llegeixo més, escric més, escolto més, miro més, estimo més, respiro més i descanso més.

No, no vull aïllar-me del món. Tinc bloc, tumblr, last.fm, goodreads, endomondo, google+ i diaspora. Pas mal, oi? Suposo que simplement cadascú ha de trobar el seu punt. Ara, a més, gaudeixo el plaer d'obrir i tancar xarxes socials com qui obre i tanca capítols d'un llibre.

Potser això no us interessava pas, però jo tenia ganes d'explicar-vos-ho. M'ho perdoneu?

Una abraçada,

Xabre

During the summer holidays most of us usually break our habits. It is a great moment to analyze them from an "external" point of view.

This summer I have realized that Facebook and Twitter were in some way flooding my brain. I built an excessive amount of information and interaction not being conscious of its implications. I could not think or have a deep feeling becaus the following piece of information, image, video, mention, message, was waiting in my "mental inbox".

At 9th August the coincidence of two little details became a trigger. I read an interview where the interviewer complain about not having enough time in his life. The interviewee answered: "you probably spend too much time social-networking". Like planting the seed at Inception movie, a short phrase caused a little big reaction. Same evening, a friend of mine told me that his Facebook account was finally closed, after the fifteen days "quarantine" that Marck Zuckenberg gives you to change your mind and come back to the party.

The following day, using a bar wireless connection and holding a beer, I closed my Facebook and Twitter accounts.

Fifteen days have passed since then and I feel great. I read more, I write more, I listen more, I watch more, I love more, I breath more and I sleep more.

No, I do not want to cut myself off from the world. I have a blog, Tumblr, Last.fm, Goodreads, Endomondo, Google+ and Diaspora accounts. Pas mal, is it? I just suppose each person must find his way and his balance. Apart from that, I have discovered the pleasure of opening and closing social networks as if it were chapters in a book.

Maybe you were not interested in all this stuff, but I wanted to share it. Can you forgive me?

Best wishes,

Xabre

Espírito colaborativo

Espírito colaborativo. Así lle chamaba unha persoa moi importante para min ao feito de ter iniciativa para colaborar nas tarefas da casa. A expresión, porén, quero utilizala hoxe noutro sentido, se cadra non tan diferente do orixinal.

A sociedade galega e a política galega precisan máis que nunca espírito colaborativo. É o momento de que as persoas nos unamos e traballemos cooperativamente por un país e un mundo máis xusto e democrático. Simplemente un mundo onde a inmensa maioría da poboación sexa máis feliz e todas as persoas teñan un xeito de vivir dignamente. Simplemente iso.

Para camiñar cara ese obxectivo atopamos dous retos principais:

1. Conseguir entre tod@s que a política e a economía actuais, orientada ao beneficio dunha centésima parte da poboación e perxudicial para o 99% restante, sexa percibida como tal pola maioría social.

2. Tecer entre tod@s unha rede de participación política en positivo, creativa e construtiva, que sexa quen de facerse maioritaria socialmente e como consecuencia, non como obxectivo, maioritaria electoralmente.

Podemos tod@s percibir que o primeiro dos dous retos está moi maduro. As carautas van caendo e o traballo de formigas d@s economistas crític@s, das persoas do 15-M, dos partidos que defenden os dereitos da maioría social, vai dando os seus froitos.

O segundo dos dous retos é o que aparece máis verde, máis duro, diante de nós. E resulta que a resolución ao segundo reto é tan sinxela como poñer os pés na terra e a mirada nos ollos da outra persoa.

Pés na terra: a formulación xeral política que a poboación galega sentirá atractiva e na que se animará a participar non é na actualidade unha alianza anticapitalista. Non quere unha alianza anti-nada, quere unha alianza por algo, por un obxectivo común. Quere construir un mundo mellor dunha bendita vez. Alianza por unha economía ao servizo das persoas, pola xustiza social e para erradicar a pobreza? Vale. Longo pero vale.

Ver o mundo cos ollos doutra persoa: os actos e palabras de desprezo cara outras sensibilidade políticas dentro do amplo abano da defensa do ben común teñen que rematar xa. O parado ten que ser capaz de poñerse na pel da pequena empresaria, a enxeñeira poñerse no papel do funcionario, a que non cre nas nacións ten que comprender ao independentista, e a comunista considerar un compañeiro de viaxe ao socialdemócrata real.

Se así o facemos, construiremos seguro unha alianza participativa e democrática que será valorada postivamente pola maioría da poboación galega e será capaz de mellorar as nosas vidas. Deste xeito, o máis difícil, construír un país e un mundo mellor, caerá como froita madura.

Reguemos ben a cooperación, que logo chega a primavera.

Economia del Bé Comú | Economia do Ben Común | Common Welfare Economy

A paixón por tocar a terra | Passionate about touching the land

Foto de Cantarranas

Algo ten tocar a terra que nos fai máis felices. A vós tamén vos ocorre que preferides deitarvos sobre a herba que nunha tumbona? (en galego poderíamos propoñer estomballona, de estomballarse)

Facer murallas de area na praia, xogar cos coches na terra negra do patio da escola, correr esquivando pozas que duran nove meses no mesmo camiño... tamén a vós vos fai sentir fortes, libres, creativos, capaces, felices?

En Lugo a terra está sempre presente: nacen herbas en cada xunta de formigón por moi enxeñeirilmente selada que estea. En Lugo, alí onde a cidade perde o seu casto nome, é dicir, pasadas as Gándaras cara Outeiro de Rei, un nutrido grupo de persoas comparten un terreo tradicionalmente chamado "A Alimaña" para cultivaren verduras, froitas e cereais en máis de dezasete parcelas de dez por dez metros. Non precisamos máis de cen metros cadrados para tocar a terra coas mans. E recoller os seus froitos.

En Tres Cantos, ao norte de Madrid, no que podería ser un deserto solar da periferia, medra un centro. Un centro como o de Lugo, un centro de parcelas, verduras e rego por goteo.

No campus da Universidad Complutense de Madrid seica hai unha horta comunitaria - aula de agroecoloxía, de nome Cantarranas. Alí decidín facer a miña próxima "toma de terra".

Hoxe na revista Nature vin un titular impactante sobre insectos que realizan a fotosíntese, tarefa que moitas persoas pensabamos que só realizaban as plantas. Deixo aí o dato.

Saúde e terra.

There is something about touching the land/ground/soil that makes us happier. Do you also prefer lying on the grass rather than in a lawn chair?

Building sand walls at the beach, playing with cars at the black soil of the school playground, running through the puddles... do this activities make you strong, free, creative, capable, happy?

The land is always present at Lugo: the grass grows into every fracture in the concrete, no matter the qualitiy of the construction. There is an important group of people there sharing a land traditionally known as "A Alimaña". They grow vegetables, fruits and cereals in more than seventeen plots of a hundred square meters each. Enough for touching the ground with our own hands. And enough for collect its fruits.

At Tres Cantos, north of Madrid, what could be an empty plot in the suburbs is nevertheless a center. A center similar to the one in Lugo, a center of vegetables and trickle irrigation.

There is still another interesting land at the Universidad Complutense in Madrid: a communal organic vegetable garden called Cantarranas. I have just decided to do my next "earth wire" there.

I have read an astonishing new in Nautre today: some insects do photosynthesis. Not only vegetables now. Just for you to know.
 

No aeroporto de Compostela

No aeroporto de Prisciliano de Compostela, é dicir, en Lavacolla, só hai un andel de libros en galego. Non é que haxa só unha estantería de libros galegos, que sería aproximadamente un dez por cento do total. Non, unha liña soa. Uns dez libros diferentes. Só dunha editorial. Manda truco. E nin un libro en inglés... Que diría Frijolito!

Total, que merquei un libro en galego, nese quiosque tan cordialmente trilingüe. Algo quería facer. Que cada quen faga algo; o que poida.

Escollín "In vino veritas" de Francisco Castro, sobre todo porque lle sigo o blogue, A Canción do Náufrago. "Le sigo desde hace tiempo pero no he leído ningún libro suyo", dicía Sofía Mazagatos sobre Mario Vargas Llosa. Imos porlle remedio logo. Xa vos contarei.

Pensamento 1

Dezaseis de agosto de dous mil doce no caderno selvaxe.

Gustaríame vivir polo menos tanto tempo como para ver desaparecer os coches de gasóleo e gasolina. Imaxina o silencio que inundaría todas as cidades. Xa sabes, ese silencio que potencia os sons pequenos. Para entendernos, o ruído serían os piñeiros e os eucaliptos: no momento en que os quitas, unha sinfonía de vexetación diversa prospera. Ou o que lle pasou aos mamíferos tras a extinción dos dinosaurios. Pois o mesmo cos vehículos de gasolina e gas-oil. Enrédome nisto porque os coches que pasan pola estrada a cen metros de aquí é o único que se podería dicir que sobra neste momento.

Neste lugar, ao que chamaremos en clave "A Paxareira", agora mesmo a preciosidade é absoluta.

Que tot està per fer i tot és possible | Que todo está por hacer y todo es posible

Ara mateix enfilo aquesta agulla
amb el fil d'un propòsit que no dic
i em poso a apedaçar. Cap dels prodigis
que anunciaven taumaturgs insignes
no s'ha complert, i els anys passen de pressa.
De res a poc, i sempre amb vent de cara,
quin llarg camí d'angoixa i de silencis.
I som on som; més val saber-ho i dir-ho
i assentar els peus en terra i proclamar-nos
hereus d'un temps de dubtes i renúncies
en què els sorolls ofeguen les paraules
i amb molts miralls mig estrafem la vida.
De res no ens val l'enyor o la complanta,
ni el toc de displicent malenconia
que ens posem per jersei o per corbata
quan sortim al carrer. Tenim a penes
el que tenim i prou: l'espai d'història
concreta que ens pertoca, i un minúscul
territori per viure-la. Posem-nos
dempeus altra vegada i que se senti
la veu de tots solemnement i clara.
Cridem qui som i que tothom ho escolti.
I en acabat, que cadascú es vesteixi
com bonament li plagui, i via fora!,
que tot està per fer i tot és possible.
- Miquel Martí i Pol -

Ahora mismo enhebro esta aguja
con el hilo de un propósito que no digo
y me pongo a remendar. Ninguno de los prodigios
que anunciaban taumaturgos insignes
se ha cumplido, y los años pasan de prisa.
De nada a poco, y siempre con el viento de cara,
qué largo camino de angustia y de silencios.
Y estamos donde estamos, más vale saberlo y decirlo
y asentar los pies en la tierra y proclamarnos
herederos de un tiempo de dudas y de renuncias
en que los ruidos ahogan las palabras
y con muchos espejos medio enmascaramos la vida.
De nada nos vale la añoranza o la queja,
ni el toque de displicente melancolía
que nos ponemos por jersey o corbata
cuando salimos a la calle. Tenemos a penas
lo que tenemos y basta: el espacio de historia
concreta que nos corresponde, y un minúsculo
terrirorio para vivirla. Pongámonos
de pie otra vez y que se oiga
la voz de todos solemne y claramente.
Gritemos quién somos y que todos lo oigan.
Y al acabar, que cada uno se vista
como buenamente le apetezca, y ¡adelante!
que todo está por hacer y todo es posible
- Miquel Martí i Pol -

A bóla de palla do deserto de Arizona | A ball of straw running through the Arizona Desert

Corría unha bóla de palla do deserto de Arizona onde antes se escoitaba o balbordo dos perfís de Facebook e Twitter. Pero choveu e o verde comezou a asomar. Era outra subespecie de herba. Hoxe aprendín a diferenciar o carballo albar do carballo negro e do carballo carballo. A primeira sensación despois do momento give up é que o tempo se ensancha e se estira e se estende. Veremos como segue o proceso.

There was a ball of straw running through the Arizona Desert where until then everything was noise from Facebook and Twitter. Nevertheless, it started raining and the grass appeared. Another kind of grass. Today I learn to distinguish between quercus petrae, quercus pyrenaica and quercus robur. My first feeling after the give-up experience is an elongation and widening of the time. Let's see how the process goes on.

Un punto de inflexión. Que se fodan | Un punt d'inflexió. Que es fotin | Un punto de inflexión. Que se jodan

Un punto de inflexión sentimental se produciu nas persoas que vimos aos mineiros chorando ao entraren en Madrid. O de Andrea Fabra é só un desencadeante.

Un punt d'inflexió sentimental s'ha produit en les persones que vam veure els miners plorant a l'entrar en Madrid. El que va fer ahir Andrea Fabra és només un desencadenant.

Un punto de inflexión sentimental se ha producido en las personas que vimos a los mineros llorando al entrar en Madrid. Lo de Andrea Fabra es solo un desencadenante.

¡Que yo quiero ir al cine!

Preciosa metáfora de la sociedad en la que creemos que vivimos y la sociedad en la que realmente vivimos.

Preciosa metáfora da sociedade na que cremos que vivimos e a sociedade na que realmente vivimos.

Preciosa metàfora de la societat en la qual creiem que vivim i la societat en la qual realment vivim.

Estreno del Welcome video

El 11 de julio de 2012 fue la fecha elegida para el estreno del esperadísimo vídeo de la tienda Welcome en los cines Callao de Madrid. Esa era la intención...

Estreno del Welcome video from go-skateboarding on Vimeo.

David Rodríguez resume o que é imprescindible hoxe.

É hora dunha nova Transición na que a creación dun bloque social popular integrado polo movemento 15M, o movemento obreiro, os distintos movementos que reclaman unha república española e os movementos soberanistas das nacións sen estado conformen unha única fronte común que retome o programa básico que a Transición dos anos setenta traizoou: democracia real, xustiza social e dereitos nacionais.

Ver artigo completo: Converxencia cara un novo proceso constituínte, por David Rodríguez, @ofunambulista

Construir o movemento galego polo ben común: é sinxelo

Construir o movemento galego polo ben común é sinxelo. Esta é a miña proposta: 

Paso 1: Disolver todos os partidos existentes até agora (AGA, ECOGAL, EI, FPG, +G, MpB...). Coa desafección actual cara a política, a cidadanía galega non está diposta a dixerir ensaladas de siglas. Precisa solucións aos problemas do 90% da poboación fronte aos roubos do 10%. Xustiza social, un xeito de vivir dignamente e democracia real.

Paso 2: Decidir por maioría (un voto cada persoa, chámese Xosé Manuel Beiras, Xoán Antón Pérez Lema ou Xan Pericán) cal é a liña política e organizativa que se quere seguir. Polo mesmo método escóllanse portavoces/representantes.

Paso 3: Quen se sinta partícipe dos principios acordados, que traballe por eles na medida do que poida / queira. Portas abertas para entrar e saír, por descontado.

Paso 4: Repetir o paso 2 coa frecuencia que se considere necesaria.

Paso 5: Conseguir coa dedicación e o protagonismo de toda a poboación unha Galicia máis xusta, máis democrática, máis autoxestionada, máis sostíbel, mellor.

E ti, vas unirte á #nocheminera?

 Democracia Real Ya:

Ante la reconversión salvaje del sector minero, con miles de familias afectadas cuyo futuro es más incierto que nunca, Democracia real YA! quiere dejar constancia de su apoyo incondicional a la lucha de los mineros de las cuencas del carbón, que han iniciado una marcha a Madrid que culminará el 11 de Julio en una gran manifestación en la capital. Invitamos a la ciudadanía a acudir y apoyarla, uniéndose a las reivindicaciones de los mineros, que son las de tod@s, e iniciando un movimiento de protesta global que frene la oleada generalizada de recortes de derechos y prestaciones que vivimos.

 

Las cuencas mineras necesitan respuestas y las necesitan desde este preciso instante, con objetivos a corto, medio y largo plazo. A corto plazo es necesario defender los puestos de trabajo para evitar la tragedia social que se vive desde hace años en estas zonas por parte de las familias trabajadoras. Y a medio y largo plazo es necesario impulsar alternativas reales de empleo en sectores energéticos no contaminantes que permitan salir de la crisis sin hipotecar el futuro.

Durante estos años de reconversión, los fondos destinados a este fin han sido dilapidados y han servido para el beneficio de unos pocos. Investigar dónde han ido a parar estos fondos y depurar responsabilidades es el primer paso, necesario para abrir un verdadero proceso que implante un nuevo modelo productivo generado y controlado desde abajo, que esté al servicio de los intereses sociales de la mayoría y sea respetuoso con nuestro planeta.

Mientras se rescatan bancos y banqueros, los recortes recaen sobre la población trabajadora que se ve obligada a salir a luchar para defender su futuro. Los mineros nos están mostrando el camino que debe ser recorrido por el resto de sectores en lucha. Nosotr@s queremos mostrarles nuestro apoyo y hacemos un llamamiento a extender su ejemplo. Nos estamos jugando mucho.

El impacto de esta lucha está provocando una solidaridad que se extiende a todos lo sectores y territorios, sirviendo de inspiración para el resto de la sociedad en estos momentos de ataques sin fin a los derechos sociales y laborales. Frente a esta oleada de abusos, Democracia real YA! defiende el rescate de la ciudadanía, no de los mercados, con un Plan de Rescate Ciudadano y sus 5 puntos fundamentales para establecer un estado justo y solidario.

¿Cuándo y dónde?

Martes 10 de julio

• 20:00 en el Parque del Oeste frente al Intercambiador de Moncloa : Pancarteo y preparación.
• 22:00 en Arco de Moncloa: Llegada, recibimiento y acompañamiento de la marcha nocturna minera.

Miércoles 11 de julio

• 11:00 en Colón: Manifestación de la Marcha minera hasta el Ministerio de Industria.
• 19:30 en Atocha: Manifestación de apoyo a los mineros. Esta manifestación podría suspenderse en función del desarrollo de la llegada de la marcha minera.