Así de raro soa o título da anotación de hoxe. Así de bo foi o concerto.
Unha carpa pequeniña, cun escenario pequeniño. Un moi traballado xogo de luces. Un son que nunca acabou de ser o que debía. Delafé afirmaba con retranca: "temos a inmensa sorte de ter esta noite con nós todo o tempo ao noso amigo o acople". Facto dixo tamén: "é o noso primeiro concerto nun centro comercial, estamos moi contentos". Las Flores Azules só sorría.
De
Teletaxi só escoitamos as dúas últimas cancións. Gustáronme. Se é que con dúas cancións se pode facer algunha apreciación, dire que me fixeron lembrar a
Los Planetas.
De
Aeropuerto quedo sobre todo cunha canción que comeza querendo fundirme na miseria e acaba por meterme unha euforia no corpo que pouco me faltou para chorar de ledicia. Nalgún momento, como diría aquel, unha suculenta ensalada de ruídos.
Estou convencido de que non foi o mellor concerto de
Facto Delafé y Las Flores Azules. Ademais dos acoples, os baixos comían as melodías durante a primeira metade do concerto, e Helena Miquel recoñeceu que tiña a voz tocada, por culpa de ter o camerino ao lado do McDonalds, seica (Marc Borrachina dixit).
De todos os xeitos o concerto foi balsámico. Videoproxeccións, globos de cores, confetti, e até algún sobre de ketchup. Mostraron unha cara que non coñecía, unha canción homenaxe ao rap estilo
Príncipe de Bel-Air.
Mar El Poder del Mar e
Enero en la Playa convertíronse nunha soa canción, beleza condensada.
E ao final as voces fundíronse e o espectáculo fíxose maxia. Da A a Z. Son só letras, son só notas. Que gran grupo.
Així d'estrany sona el títol del post d'avui. Així de bo va ser el concert.
Una carpa petiteta, amb un escenari petitet. Un joc de llums molt treballat. Un so que mai va arribar a ser el que hauria de ser. Delafé afirmaba amb sarcasme: "tenim la gran sort de tenir aquesta nit amb nosaltres tot el temps al nostre amic l'acople". Facto va dir també: "és el nostre primer concert en un centre comercial, estem molt contents". Las Flores Azules només somreia.
De Teletaxi només vam escoltar las dues últimes cançons. Em van agradar. Si amb dues cançons es pot fer alguna apreciació, diré que em vam recordar molt a a Los Planetas.
D'Aeropuerto em quedo sobretot amb una cançó que comença volent enfonsar-te a la misèria i acaba ficant-te una eufòria al cos que em va faltar poc per plorar d'alegria. En algún moment, com diria aquell, una suculenta amanida de sorolls.
Estic convençut que no vaser el millor concert de Facto Delafé y Las Flores Azules. A més dels acoples, els baixos es menjaven les melodies durant la primera part del concert, i Helena Miquel va reconéixer que tenia la veu tocada, per culpa de tenir el camerino al costat del McDonalds, seica (Marc Borrachina dixit).
Tot i així el concert va ser balsàmic. Videoprojeccions, globus de colors, confetti, i fins tot algun sobre de ketchup. Van mostrar una cara que no conexia, una cancço homenatge al rap estil Príncipe de Bel-Air. Mar El Poder del Mar i Enero en la Playa es van convertir en una sola cançó, bellesa condensada.
I al final les veus es van fondre i l'espectacle es va fer màgia. De la A a la Z. Són només lletres, són només notes. Quin gran grup.
