 |
| De Galiza Primavera |
Do que atopou Einés Cando visitou a arca do faiado
Do diario poético? de Einés Andrade
Chámome Einés Andrade. Mido un metro sesenta e dous e peso cincuenta e seis quilos. Levo gafas. Gústame o papel cuadriculado, os nomes de lugares, o queixo, as árbores, a pintura de Magritte, os gatos, a cor verde, os crebacabezas, nadar, as cerdeiras cando botan flor, remexer nas librarías, as estrelas filantes, as películas chinesas, as películas de Humphrey Bogart, a auga, ter tempo, Estocolmo, o viño, os bicos, escachar a rir ata que me doa o ventre, a poalleira, os ordenadores, a poesía de Rilke e de Sicart, o jazz, limpar a fondo e ordenar os armarios, as conversas con respostas picantes e rápidas, os amorodos, o vento, a utopía. Detesto as anécdotas para presumires de que estiveches e fuches, os grans que ás veces me saen na cara, o arroz con leite, os homes con bigote, as opinións lixeiras, os tópicos que se repiten ata que acabas pensando que son verdade, as persoas que fan a segunda pregunta antes de que respostes á primeira, as flores de plástico, os zapatos de tacón, a pornografía, a goma de mascar, as vodas, as primeiras comuñóns, os accidentes de tráfico, a violencia doméstica, a violencia salvaxe, as cancións de moda, as cancións que non se poden cantaruxar, o Nadal, os eucaliptos, aceptar o que din sen preguntarme. Punto e á parte.
Teño vinte e sete anos, a idade da decepción, sempre oín que era unha idade difícil. Levo cinco anos longos facendo unha tese de doutoramento sobre Descartes, un filósofo francés do século XVII que durante a carreira me gustou moito. Hoxe non me di nada. Non creo que a Descartes lle gustasen os gatos, o cal fai máis tensa a nosa relación. Son de raza branca e heterosexual, aínda que os heteros teimen en deixarme soa e aborrecida. Por agora tiven, máis ou menos en serio, tres mozos e medio, e non penso ter máis. Iso non quere dicir que non estea namorada, que o estou, aínda que nin a ti, querido diario, che hei dicir quen é, que é mellor que ninguén o saiba, nin sequera el, que de todos os xeitos sairame mal, coma sempre. Ademais, que saia mal ou ben non importa, que a sorte do amor é sentilo.
Herba Moura
Teresa Moure
Ningún comentario:
Publicar un comentario